Ik worstel en kom boven ....

Hi die hi allemaal!

Terug op aarde zullen we maar zeggen. Afgelopen donderdag vertrokken we dus voor onze rit naar de farm. Moet zeggen dat het een beste trip was. Deze rit voerde ons via de Highway naar Manapouri en vervolgens naar Tuatapere, daarna richting Riverton, Invercargill en dan richting Tokanui en daar moesten we dan ergens de farm aantreffen.

Het toeval wil dat in Tuatapere een accomodatie volledig afgesloten was met rood/witte linten. Terwijl wij dit dorp doorreden hadden we al zoiets van hmmm, lijkt wel een moordenaarsdorp. Niet echt aantrekkelijk om te verblijven. Ik zeg tegen Sander: zul je zien, lezen we morgen in de krant dat er echt een moord is gepleegd. Nou geen moord, maar er blijkt een Nederlands stel te zijn overvallen en sexueel misbruikt. Niet echt tof, maarja. Die dingen gebeuren dus ook in Nieuw Zeeland, waar alles even prachtig lijkt te zijn.

Dit terzijde, nu weer over onze reis. We zijn onderweg gestopt in Curio Bay. Hier is een versteend bos van zo'n 150 miljoen jaar geleden te bewonderen. We stonden er naar de te kijken en konden ons niet voorstellen dat dit een versteend bos was. In onze ogen veel rots, waar de zee tegen aan beukt. Ook is dit een broedplaats voor pinquins en waarachtig we hebben er een gespot. Omdat er bij de trap een bordje hangt met het verzoek niet al te dicht bij de pinquins te komen, blijven we op ruime afstand. De pinquins zijn bange en schuw, ondanks dat blijven er toch ook altijd toeristen die deze boodschappen negeren en zo dicht mogelijk bij de dieren gefotografeerd willen worden, tsja. Hierna gaan we naar Curio Beach en spotten daar de Hector Dolfijn. Ik heb getracht ze te filmen, maar omdat de afstand redelijk groot is ging dit erg moeizaam. Desondanks is het een prachtig verschijnsel deze dieren zo in de vrije natuur aan te treffen.

Na deze stop rijden we door naar de farm. We moeten nog ergens een biertje of een fles wijn zien te ritselen. Da's niet gemakkelijk hier want er zijn echt niet veel winkels. Uiteindelijk in een store een flesje witte wijn op de kop getikt en toen op zoek naar de farm. Tegen 16.00 uur bereiken we de juiste weg, er is echter ook nog een bordje Purakaunui Beach en het lijkt mij wel wat om daar even te kijken. Ok dan zegt Sander en rijdt richting beach. Nou het angstzweet breekt me uit op deze onverharde grindweg van zo'n 4 km, als Sander dan ook nog iets mompelt over we moeten deze berg ook nog weer op met deze auto, dan wordt het er al helemaal niet leuker op. At the beach was niet veel te zien en we vertrokken al gauw weer. Nu echt naar de farm. Daar aangekomen weet je gewoon niet wat je ziet, zo prachtig! Na een hartelijke ontvangst door Alan en Helen-May en de dames uut Oldenzaal, die we onderweg weer hebben getroffen, krijgen we een rondleiding over de farm. Wij denken dat we een rondje rond de boerderij maken .... niet dus, we gaan in de landrover op weg en Alan vertelt enthousiast over het boerenbedrijf, 3000 schapen, 1200 rundvee en wat herten, 4000ha grond en zijn zoon's, kleinkinderen en zo verder. Uiteindelijk rijden we een stuk land op en even denk ik dat de landrover het niet trekt met 3 hollandse dames achterin, maar het komt goed. Alan zet ons af boven op een cliff en man moet zo nodig met de camera over de rand van de cliff gaan filmen. Ik moet bijna kotsen van de gedachte dat ie naar beneden stuitert, maar man niet, die gaat er ook nog even bij liggen en roept dat ie unieke beelden filmt. Nou je bent Steven Spielberg niet, laat maar denk ik en kom hier!

Eind goed, al goed. Bij terugkomst gaat het schaap - stukjes hoor, niet een heel schaap - op de BBQ en wordt het eten klaargemaakt. Ik doe m'n best en heb enkele stukkies vlees naar binnen gewerkt, gemixed met veel groente gaat dat best. Na een gezellige avond duiken we moe het bed in. Een heerlijk bed! Jammer dat we maar zo kort kunnen slapen, want om 7.30 uur gaan we al weer ontbijten en daarna naar de Pinquins.

Na ons verblijf op de farm vertrokken we naar de Otago Peninsula, waar we dus nu zijn. Ook hier geen internet. Daarom vanmorgen naar Dunedin vertrokken. Ik heb zo veel te vertellen, maar stop er nu toch even mee. Ik moet pissen en hier is geen wc, wat een toestand. Misschien maak ik later vandaag m'n verhaal af, anders morgen of overmorgen.

Het gaat heel goed verder en we hopen met jullie ook. Vanmorgen ben ik de uitdaging aangegaan en heb m'n spijkerbroek uit de koffer gehaald. Raad eens wat? Hij past nog steeds, dus mijn dag kan niet meer stuk.

Later meer!

@Jolanda
Beterschap met je swinkie! Hoop dat verder alles hetzelfde is gebleven?!

Groeten uit Dunedin, NZ
Sander & Natalie


Zo hier zijn we weer. Een pisstop, horloge en lunch rijker. Ja, 't is echt waar, weer een kadootje. Maar goed, ik zal verder gaan bij ons avontuur van de pinquins. Om daar te komen, werd ons de route uitgelegd die we moesten rijden. De farmers zelf moesten naar een begrafenis en konden dus niet mee. Wij moesten uiteraard weer over de onverharde weg en op zoek naar een hek en een dikke steen. Dit hadden we nog wel een keer gevonden, maar toen moesten we nog de juiste baai weten te vinden. Alan had ons verteld dat we een zigzag paadje naar beneden moesten lopen, het was wel erg steil, maar als een van ons zou vallen, dan was dat in 't gras ... Nou wij op de loop door de weilanden - vol schapenstront - was blij dat ik geen slipperdepippers aan had, stel je voor al die stront tussen je tenen, grrr vies! Aan het eind van het weiland keken we naar beneden, dit leek ons toch wel erg steil, nee niet het juiste pad. Dan maar weer terug en een ander pad gezocht. Na heel wat geklei en gestrompel, liepen we het strand op. De nesten van de pinquins konden we herkennen aan de oranje en gele tape die door de mensen gebruikt wordt als markering. Na enig speurwerk hadden de dames uit Oldenzaal het eerste nest ontdekt. Tref je daar een geel-ogige pinquin aan, wonderbaarlijk gewoon. Later nog een nest gezien met pinquinkuikens. 't is zo raar dat ze daar maar stil staan en wachten tot de moeder terugkomt met eten. De ouders keren na 16.00 uur pas terug, dus die kuukn's staan daar maar te staan.

Hierna gingen we op weg naar 't dorp Portobello in Otago Peninsula. Deze reis verliep ook weer vlekkeloos, gelukkig maar. We zijn in dit dorp volledig afgesloten van telefoon en internet. Er is een plaatselijke store - waar ze geen bier verkopen - en een brandweerkazerne. Bier kun je trouwens wel aan de overkant halen in de bar, want die hebben ze hier ook. Vannacht werden we ook nog opgeschrikt door een of ander alarm van de brandweer. De enige brandweerman van 't dorp was echter op vakantie, dusss alarm weer uitgezet en gewoon verder sloapen.

't is goed toeven hier in 't internetcafe, het regent al de hele dag, dus dan kun je hier wel zitten. We moeten straks nog op excursie. We gaan een wildlife tour doen, duurt een uurtje of 6. We worden om 16.00 uur opgehaald met 't busje en dan gaan we van alles en nog wat spotten, denk ik. We zullen tegen een uur of 22.00 terug zijn en dan douchen en naar bed.

Morgen trekken we verder naar het midden van het eiland. We gaan naar Twizel / Lake Ohau zo'n 265 km verder met een reistijd van 4 tot 5 uur.

Hoop dat ze daar wel een internetcafe hebben, anders moet ik zoveel onthouden.

Tot later.

groetjes,
Sander en Natalie